Veel Chinese vrienden zijn niet bekend met terrazzo.

Vijftig jaar geleden, terrazzo was ook populair in China, van nationale zalen tot de huizen van gewone mensen.

Maar na de jaren negentig was het moeilijk voor ons om nieuwe terrazzovloeren.

Pas de laatste jaren maakte het een comeback, en het was niet beperkt tot de vloer en de muren. De "omgeving" besloeg een breed scala, van tafels en banken tot papieren handdoeken en theekopjes.

Laten we het vandaag hebben over deze fenomenale internetberoemdheid - terrazzo. Hoe is het van het altaar van China's nationale materialen gevallen en hoe is het herboren?

Indrukken in China
Terrazzo = aarde?

Als we terugkijken naar de ontwikkeling van het buitenland, zien we dat terrazzo door ontwerpers is ontdekt om zijn artistieke waarde op basis van zijn praktische waarde.

Als we terugkijken naar China, is terrazzo nog steeds praktischer.

In feite werd terrazzo al in de Qing-dynastie in China geïntroduceerd. We zien het veel terug in de oude huizen van de Republiek China in Shanghai.

Vroeger waren terrazzopatronen meestal onze traditionele gunstige patronen. Met de invasie van vreemde mogendheden en de samensmelting van culturen begonnen de terrazzopatronen te diversifiëren.

De meest representatieve hiervan is de populariteit van de Art Deco stijl. In buitenlandse huizen verschenen een groot aantal eenvoudige terrazzopatronen die de lijnen benadrukken en er nu nog steeds heel modieus uitzien.
Toen kwamen de eerste dagen van de oprichting van de Volksrepubliek China. Alles lag in puin en de keuze aan wederopbouwmaterialen was zeer beperkt.

De materialen voor het bestraten van de vloer moeten zowel waterdicht als slijtvast zijn. De enige opties zijn marmer, graniet en andere stenen of cement.

Cement heeft slechte decoratieve eigenschappen en scheurt gemakkelijk, dus het is geen goede keuze.

Steen is erg duur in termen van prijs en snij- en transportkosten. Het wordt alleen gebruikt op belangrijke plaatsen zoals de Chairman Mao Memorial Hall en het Monument voor de Helden van het Volk.
Tegels waren in die tijd duur en hun uiterlijk was erg kapitalistisch. Eigenlijk waren alle fabrikanten die ze konden produceren failliet en het enige dat overbleef waren de gewone witte bakstenen.

Door de beperkingen van de technologie waren de tegels in die tijd echter erg breekbaar en zouden ze barsten als er op getrapt werd. Kleine mozaïeken konden dit probleem oplossen, maar het leggen ervan was te lastig en alleen geschikt voor kleine oppervlakken.

Na lang nadenken besloten de leiders om terrazzo te maken, dat goedkoper is dan grote stenen en er beter uitziet dan cementvloeren.

Daarom is terrazzo het welverdiende middelpunt van de top tien van nationale bouwprojecten zoals de Grote Hal van het Volk en het Militair Museum.

Metrolijn 1 in Beijing is ook geplaveid met terrazzo. Na meer dan 60 jaar vertrappeld te zijn door nieuwe en oude sociale dieren, is het een beetje vies en schemerig geworden, maar nog steeds sterk.

Geleidelijk aan is terrazzo volledig gepromoot als materiaal voor de openbare ruimte en is het overal opgebloeid in ziekenhuizen, scholen, parken, overheidsgebouwen en andere eenheden. Dit heeft ook geleid tot stereotypen bij veel mensen. Wanneer terrazzo wordt genoemd, wordt het geassocieerd met deze plaatsen en voelt het lelijk en goedkoop aan.

Hoewel we terrazzo nu "negeren", konden mensen het zich vroeger, zelfs als "marmervervanger", nog steeds "niet veroorloven". Om zoveel mogelijk geld te besparen, werd in gewone woongebouwen geen terrazzo gebruikt dat ter plaatse moest worden gegoten.

Pas in de jaren 1970 en 1980 werden geprefabriceerde gebouwen, zoals de grootschalige Sovjetgebouwen, op de markt gebracht. Terrazzo kon van tevoren in de fabriek worden gegoten, gesneden en gepolijst en vervolgens naar de bouwplaats worden verscheept om daar te worden gelegd. Terrazzo vloog dan in de huizen van gewone mensen.
Het werd voornamelijk gebruikt voor vensterbanken en keukenbladen binnenshuis. In die tijd had China nog geen kasten. Zelfs het fornuis werd gebouwd met cement. Als een van de weinige decoratieve materialen in huis werd terrazzo in het DNA van de Chinezen gegrift.

Dit is ook de reden waarom mensen van de generatie van ouders nu een hekel hebben aan terrazzo en zeggen: "Dit spul gebruikten we vroeger op het balkon en in de keuken. Het is rustiek!"

Een andere reden voor het verlies van de gunst is dat de industrie in de begindagen van de hervorming en openstelling nogal chaotisch was en er ook veel zeer ruwe producten op de markt kwamen.

Er zijn veel poriën, het scheurt gemakkelijk, het absorbeert veel water, het ruikt slecht na een paar keer dweilen, de kleur is ook slecht, de glans is dof, grijs-rood en grijs-groen, de nadelen stapelen zich op, het slechte geld verdrijft het goede geld, en de reputatie van terrazzo is een stuk minder geworden.

Na de hervorming van de woningmarkt in 1998 heeft onroerend goed geleid tot een sterke toename van bouwmaterialen. Voor een groot aantal ruwe huizen moeten mensen geld uitgeven om ze in te richten. De binnenlandse tegeltechnologie is ook steeds volwassener geworden en materialen die op de grond kunnen worden gelegd hebben eindelijk goedkopere en eenvoudigere opties voor de bouw.

Nadat China's bouwmaterialen een ronde van industriële opwaardering hadden doorgemaakt, werd terrazzo naar de Ganlu Tempel gestuurd en begon in afzondering te oefenen.

Dit is de eerste helft van het leven van terrazzo. Hoe je het ook bekijkt, het is een verhaal van "de vorige golf stierf op het strand", maar wie had gedacht dat 20 jaar later de vorige golf in een tsunami zou veranderen en de decoratie en zelfs de hele designindustrie opnieuw zou overspoelen?